Ik wilde de gebruikelijke toeristische attracties van Brussel mijden maar op de weg naar de begraafplaats, bij het kanaal, liep ik een pissend jongentje tegen het lijf. Hij had zijn kaftan tot over zijn buik opgetild en deed onbeschaamd zijn behoefte. Ik keek weg, uiteraard, want ik wil niet de verkeerde impressie wekken, echter wil ik alleen mijzelf als zintuigen profileren. 
    Om daarvoor drie kwartier te lopen naar de begraafplaats van Laken was een essentie, dat doet de zintuigen scherpstellen en het openbaar vervoer is voor mijn gevoel in elke stad onpersoonlijk, té kil en afstandelijk, je kan van de gezichten van pendelaars niks aflezen. 
    Ik had gehoopt dat ik op de begraafplaats een uitvaart zou meemaken, dat ik tijdens het dalen van de kist de nabestaande onpersoonlijk kon bijstaan, totdat er iemand zou zeggen: 
    ‘Flikker op ramptoerist.’
    Maar het was afgelegen, iedereen was al netjes opgeborgen. Ergens ver weg hoorde ik geruis van auto's, maar verder was er enkel stilte. 
    In de eerste instantie leek het bij elkaar op niets meer dan een vervallen brij van steen en graniet. Massieve blokken die op onverklaarbare wijzen uiteen waren gescheurd. Hier en daar standbeelden van rouwende engelen die zowat over de graven heen vielen, wat in contrast stond met de stoïcijnse borstbeelden, waarvan je moest geloven dat de personen die ze portretteerden het niets deed dat ze dood waren.